|
Σαββατογεννημένος, το 1982, μέσα σ’ ένα ταξί που δεν πρόλαβε να φτάσει στο μαιευτήριο της Τρίπολης. Τα νερά έσπασαν στο Βαλτετσόρεμα. Τότε πρωτάκουσα την ένδοξη ιστορία του χωριού μου ‒ στο Βαλτέτσι Αρκαδίας δόθηκε η πρώτη νικηφόρα μάχη, από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ήταν φαίνεται γραφτό από το ίδιο σημείο να ξεκινήσει και η δική μου μάχη για τη ζωή.
Οικογένεια Αρκάδων κτηνοτρόφων νομάδων, το καλοκαίρι στα βουνά του Βαλτετσίου και τον χειμώνα στους κάμπους και τις θάλασσες της Αργολίδας. Άνθρωποι και ζώα μαζί στο ίδιο ταξίδι, στο ίδιο χειμαδιό, στο ίδιο βουνό, στο ίδιο κατάλυμα. Κι εγώ σε διαφορετικό σχολείο. Ξεκινούσα τη χρονιά στην Τρίπολη και την τελείωνα στην Ερμιόνη. Κάθε χρόνο δυο φορές μετανάστης ‒ φίλοι και συμμαθητές χειμωνιάτικοι, φίλοι καλοκαιρινοί… Για τους κτηνοτρόφους, βλέπεις, σημασία δεν έχουν οι ανάγκες των ανθρώπων ‒ μόνο το καλύτερο για τα ζώα τους.
Το 1992 η εύφορη γη της Ερμιονίδας φάνηκε πιο κατάλληλη για να ριζώσει το κοπάδι αλλά και η οικογένεια, που εν τω μεταξύ αυξανόταν και πλήθαινε. Είχαν γεννηθεί ήδη άλλα τρία αδέρφια! Στο παιδικό μυαλό μου περίπου σαν όνειρο φάνταζε η προοπτική της μόνιμης εγκατάστασης, των μόνιμων φίλων στο σχολείο, στο παιχνίδι ‒όσο μπορεί να παίζει ο πρωτότοκος γιος ενός κτηνοτρόφου‒ κι αργότερα στους έρωτες!
Τα όνειρα βέβαια τελειώνουν το πρωί· και τελειώνουν πικρά. Η καταστροφική κλιματική αλλαγή από τη μια και η ραγδαία οικοδομική ανάπτυξη από την άλλη ‒βλέπεις οι νεοέλληνες της δεκαετίας ’90-00, που έχουν αρχίσει να πλουτίζουν, θέλουν όλοι βίλα στον αιγιαλό (το 2012 η περιοχή αναδείχθηκε πρωταθλήτρια offshore ακινήτων). Χέρσα βοσκοτόπια, πολύτιμα για την εκτροφή των ζώων, έγιναν οικόπεδα και πολύ γρήγορα θεόρατα κτίσματα με πισίνες, τζακούζι και ιδιωτικά λιμανάκια για τα κότερα. Το όνειρο έγινε εφιάλτης και οι αποφάσεις έπρεπε να παρθούν γρήγορα. Τέλος το σχολείο, εθελοντής στον στρατό ‒στα δεκαεπτά‒ ως προστάτης πολύτεκνης οικογενείας.
Και μετά… σωτήριον έτος 2002, κρεοπώλης ετών δεκαοκτώ στην Κοιλάδα (τόπος καταγωγής της μητέρας μου): κάτοικοι 1.000, ψαράδες 999, χασάπης 1. Έκτοτε με μότο «δουλειά, ποιότητα και ειλικρίνεια» το εμπόριο καλού κρέατος έγινε τρόπος ζωής, βιοπορισμού και δημιουργίας. Με αποτυχίες, επιτυχίες, ιδέες καλές και ιδέες καλύτερες ο χρόνος έφτασε στο 2006, οπότε και έγινε μια ακόμη φορά μια ακόμη μετανάστευση ‒ στην Αθήνα.
Βρέθηκα ερωτικός μετανάστης στα Εξάρχεια! Η προσαρμογή ήταν δύσκολη και έπρεπε να μάθω τα τι και τα πώς μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Δεν ξεχνώ τα πολύτιμα μαθήματα που πήρα δίπλα στον Νίκο Πανταζή ‒κρεοπώλης στο Καλαμάκι‒, ο οποίος μέχρι και σήμερα είναι πρόθυμος όποτε χρειαστώ τη συμβουλή του ή τη γνώμη του.
21 Νοεμβρίου 2007, Καλλιδρομίου 91, άνοιξα την πόρτα του κρεοπωλείου μου γνωρίζοντας μέχρι εκείνη την ημέρα μόνο δυο τρεις γείτονες! Το στοίχημα με τον εαυτό μου ήταν να πετύχω επαγγελματικά, αφού προσωπικά και ερωτικά είχα… αριστεύσει.
Άριστο όμως έπρεπε να γίνει και το κρεοπωλείο μου. Οι μέρες κυλούσαν με το άγχος και την αγωνία να κατακλύζουν το κεφάλι μου στο οποίο συντελούνταν αλλεπάλληλες εκρήξεις ιδεών. Μπερδεύονταν το παρελθόν ‒καθ’ όλα ένδοξο λόγω γενέτειρας‒, το παρόν ‒επίσης με ιστορία επαναστατική τα Εξάρχεια‒ και το μέλλον!
Πολύ γρήγορα άρχισα να καταλαβαίνω ότι το στοίχημά μου θα το κερδίσω όχι κάνοντας ένα ακόμη συνηθισμένο κρεοπωλείο, αλλά ένα χώρο που οι πελάτες μου θα εμπιστευθούν γιατί διαφέρει.
Έτσι λοιπόν όλες οι παραπάνω συγκρούσεις στο μυαλό μου, τα βιώματα του παρελθόντος, οι εμπειρίες του παρόντος και οι επαναστατικές, πρωτοποριακές, επαγγελματικές σκέψεις ευτυχώς λειτούργησαν δημιουργικά. Και φαίνεται πως η μάχη μου είναι νικηφόρα όπως εκείνη του χωριού μου, απ’ όπου ξεκίνησε η μικρή αυτή ιστορία που σας διηγήθηκα.
‒ Παναγιώτης Δ. Μέλλος
|
